grijs als haring

...het is vier uur 's middags, en al te donker om foto's te maken.
Niet echt donker, grijs meer.
Ik wilde wat werk fotograferen voor mijn blog. Kleurrijke werkjes, eigenlijk gerecyclede schilderijen van mezelf met een nieuwe toevoeging: textiel.
Mijn huis staat en hangt vol met alles wat ik maak en heb gemaakt. Ik kan er drie winkels en vijf galeries mee vullen.
Om gek van te worden soms...
Niet alles is goed gelukt en omdat ik niets weg kan gooien - ik zie namelijk overal wel iets in - begon ik mijn eigen schilderijen een tweede leven te geven. En dacht na over mijn leven tot nu toe, over alle zijwegen die altijd op mijn pad komen, over de zin van het leven en het mijne in het bijzonder.


Gedwarsboomd in mijn fotografieplannen schiet me ineens een regel uit een gedicht van Tjitske Jansen te binnen: Op deze dag zo grijs als haring...  

Vorig jaar heb ik een aantal textiele interieurproducten voor haar gemaakt en kreeg ik haar dichtbundel 'Het moest maar eens gaan sneeuwen'.
Het gedicht heet trouwens 'Liefste'.
Prachtig! Voor het eerst in mijn leven voelde ik zo duidelijk wat ritme in taal is. Ik ben erdoor ontroerd.



Liefste,

Op deze dag zo grijs als haring schrijf ik je een brief waarin het waait
en meeuwen door de wind gedragen cirkels maken in de haven
touwen ijzer hout en letters blauw en wit en netten tonnen plastic
zakjes palen containers apparaten waar ik niks van snap masten
vlaggen ramen schepen overal vandaan overal geweest en ik hoef 
nergens om te vragen. Alles is hier al

en jij kent de zee jij vaart op haar jij vecht met haar om wat zij missen
kan - elk schip dat hier nu ligt wordt een schip waar jij op was elke
meeuw die hier nu vliegt een meeuw die jij ook zag en ik hou van
jou geloof ik en ik weet het trouwens zeker maar wat ben ik blij dat jij
al een beminde hebt want alles is hier al en ik hou zo van verlangen
en ik hou zo van alleen zijn en ik hou zo van het denken dat het zou
kunnen als het kon.

   

Vandaag geen plaatjes, alleen praatjes.
Hoe mooi kan taal zijn...