grijs als haring

...het is vier uur 's middags, en al te donker om foto's te maken.
Niet echt donker, grijs meer.
Ik wilde wat werk fotograferen voor mijn blog. Kleurrijke werkjes, eigenlijk gerecyclede schilderijen van mezelf met een nieuwe toevoeging: textiel.
Mijn huis staat en hangt vol met alles wat ik maak en heb gemaakt. Ik kan er drie winkels en vijf galeries mee vullen.
Om gek van te worden soms...
Niet alles is goed gelukt en omdat ik niets weg kan gooien - ik zie namelijk overal wel iets in - begon ik mijn eigen schilderijen een tweede leven te geven. En dacht na over mijn leven tot nu toe, over alle zijwegen die altijd op mijn pad komen, over de zin van het leven en het mijne in het bijzonder.


Gedwarsboomd in mijn fotografieplannen schiet me ineens een regel uit een gedicht van Tjitske Jansen te binnen: Op deze dag zo grijs als haring...  

Vorig jaar heb ik een aantal textiele interieurproducten voor haar gemaakt en kreeg ik haar dichtbundel 'Het moest maar eens gaan sneeuwen'.
Het gedicht heet trouwens 'Liefste'.
Prachtig! Voor het eerst in mijn leven voelde ik zo duidelijk wat ritme in taal is. Ik ben erdoor ontroerd.



Liefste,

Op deze dag zo grijs als haring schrijf ik je een brief waarin het waait
en meeuwen door de wind gedragen cirkels maken in de haven
touwen ijzer hout en letters blauw en wit en netten tonnen plastic
zakjes palen containers apparaten waar ik niks van snap masten
vlaggen ramen schepen overal vandaan overal geweest en ik hoef 
nergens om te vragen. Alles is hier al

en jij kent de zee jij vaart op haar jij vecht met haar om wat zij missen
kan - elk schip dat hier nu ligt wordt een schip waar jij op was elke
meeuw die hier nu vliegt een meeuw die jij ook zag en ik hou van
jou geloof ik en ik weet het trouwens zeker maar wat ben ik blij dat jij
al een beminde hebt want alles is hier al en ik hou zo van verlangen
en ik hou zo van alleen zijn en ik hou zo van het denken dat het zou
kunnen als het kon.

   

Vandaag geen plaatjes, alleen praatjes.
Hoe mooi kan taal zijn...

behangen

...de bouwvallige leemvakwerk boerderij in Noord-Frankrijk begint langzaam een plaatje te worden. Van vriend S had ik gehoord dat de tweehonderd jaar oude leem opnieuw te gebruiken is. Fijnstampen, wat stro erbij en overgieten met water. Na een tijdje is het zacht en kun je er zelfs mee stuken. Dat is pas hergebruik.
In het huis zit op een aantal muren behang, soms wel zeven lagen over elkaar op het leem geplakt. De dessins zijn beeldschoon en ik word er vrolijk van. Kleur wordt niet geschuwd.

Helaas zit het behang niet meer zo strak en het is op veel plekken vies en kapot. Maar ik wil het niet kwijt. Zo ontstond het idee om zelf behang te maken of na te maken.

Bij Akademie Vogue in Amsterdam waar ik lesgeef in de vakken interieurstyling A en materiaalinnovatie, wordt ook een korte cursus digitaal dessinontwerpen aangeboden.
Tien weken lang ben ik weer student. En enthousiast dat ik ben.
De mogelijkheden van Photoshop en Illustrator zijn oneindig en ik doe meer dan braaf mijn huiswerk...

showtime

...een expositie dus bij de Nieuwe Anita,www.denieuweanita.nl,exposeren in huiskamersfeer, met zelfgemaakte groentensoep. De expositie is een succes en we hebben afgesproken dat de opbrengst van de verkoop naar de bouwvallige boerderij in Noord-Frankrijk gaat. Ook de in de uitnodiging vermeldde huizenjacht had zijn vruchten afgeworpen.

In de supermarkt zie ik plotseling allerlei nieuwe tijdschriften over tuinieren en moestuinen; hippe dertigers met kekke rubberlaarzen die hun handen vol hebben met vergeten groenten. Het hangt in de lucht, het is trendy om zelf je eten verbouwen. Er verschijnen artikelen in de bladen over stadstuinen en kruiden kweken op je balkon.
Ik ben dan wel geen hippe dertiger meer, maar wel gevoelig voor de tijdsgeest.

Mijn pannenlappen vallen dus in de smaak...

tien kilo groente, drie kilo fruit

...het is herfst 2010, ik vertrek met een tas vol groente van de Ten Katemarkt naar mijn ouders, om daar in de schuur een weekje ongestoord te kunnen schilderen. Omdat ik geen Rembrandt ben maar een textiellabel heb, www.conzi.nl heb ik mijn doekjes met allerlei gedessineerde stoffen opgespannen. De achtergrond is dan niet zo ijzig wit; want alle begin is moeilijk.

De dessins nodigen uit, ze bepalen de compositie en ik ontdek dat het een samenspel is tussen groente en dessin. En dat is een leuk spel.

 

 

In mijn enthousiasme besluit ik bij elk doekje als gimmick een set pannenlappen in de vorm van de vereeuwigde groente te haken. Dat wordt een groot succes bij de expositie die volgt in maart.

Maar daarover later meer...

aardappel anders

...het verlangen naar grond onder mijn voeten en onder mijn nagels begint een eigen leven te leiden. 

Ik denk doorlopend aan knollen, bieten; aardse schatten. Wanneer ik over de Ten Katemarkt loop zie ik ze liggen: zoete aardappels.

En wat zijn ze mooi en wat zijn ze aards. 

Maar als ik ze geen pluim geef loopt iedereen daar aan voorbij.

En zo belanden 5 zoete aardappels in de etalage van de Winkel van Guus aan de Rozengracht in Amsterdam...www.dewinkelvanguus.nl

radijzenparadijs

...soms wordt ik overvallen door heimwee naar mijn moestuin.
Ooit, lang geleden, had ik een lapje grond, waar ik naar hartelust rond kon potteren.
Ik kom uit de polder, van het platteland. Destijds vluchtte ik voor het gebrek aan cultuur, nu realiseer ik me dat agricultuur ook cultuur is. Maar dan anders. Alhoewel ik veel overeenkomsten tussen boeren en kunstenaars zie; ze zijn eigen baas, improviseren, leven van weinig geld en met veel onzekerheden -denk aan de weersvoorspelling- en ze hebben eenzelfde soort koppige eigenwijsheid. 
Vriend W. heeft een song geschreven over 'these killing third floors', het staat op de CD Nine Songs from... http://www.bingotrappers.com
En ik, ik heb radijzen gehaakt.
Op drie hoog achter...